उ हाँस्यो!!

नाम रुन्चे थियो

तर, आज हाँस्यो

सुनौला दांत देखायो

कलेटी ओठ तन्कायो

मुख केहि खुल्यो

भित्रैबाट जिब्रोले धर्ति चियायो

निदार खुम्चिएजस्तो भो

आँखाको छेउमा मुजा पर्यो

र त सबैले भने,

उ हाँस्यो

उ अझसम्म कहिल्यै हाँसेन

वा भनुं हास्नै जानेन

वा हास्नु आफ्नो बसको कुरै ठानेन

कि त उसको मन खुसी नभएको हुनुपर्छ

कि त हासो आफ्नो जिन्दगीमै नभएको ठान्नुपर्छ

जे होस्,

आज भन्दा पहिले कहिल्यै हाँसेको थिएन

तर आज हाँस्यो

आमा सानैमा मरिन

बाउले हँसाउने फुर्सद पाएनन्

आधापेटमा, मन बौरिएन

हाड-छालाको डीयाले हसाउन जानेन

पुस्तकका कुरा पढ्न जानेन

त्यसैले त उ हाँस्न मानेन

घरको भित्ताले रंग मागिरह्यो

छानोको घाउ बर्खाभरी चर्याईरह्यो

देवताहरु कैद भए,

रामनामीमा राक्षसको हुंकार चल्यो

समाजको मुखमा ताला लाग्यो

देशमा सिन्डिकेटको लाईन पर्यो

अब भन्नुस,

उ कसरी हाँस्न सक्थ्यो

उ हाँस्यो

उ हाँस्नुको कडी एउतै थियो; भुइँचालो

सबलाई रुवाएपानी, 

उसलाई हँसाएको थियो

बर्खाको झरी जस्तो,

उसलाई रातभरी उठाएर,

अरुलाई मस्त निद्रा दिएको थिएन

हुनेखाने र हुंदाखानेमा, 

फरक पर्न दिएन

अपाङ्ग कानुन जस्तो, 

काखा-पाखा गरेन

कालो-सेतो, अग्लो-होंचो, नेप्टो-चेप्टो, दुब्लो-मोटो

 अहँ केहि भनेन

माटो नटेकी माटो सोस्नेहरुलाई

माटोको गन्ध सुंघायो

त्यसैले त उ मुस्कुरायो

भोलिपल्ट;

मुस्कुंराउदै, 

रुन्चे डाँडाको मन्दिर चड्यो

मन्दिर भत्किएको,

ताला मारिएको ढोका बन्द्र्यांग अघि

गारोहरु गन्द्र्यांगगुन्द्रुंग छेउ-छाउ

बिचमा एक मुर्ती,

उस्तै शालीन, सभ्य र भब्य

अनि कता कता, मुर्तीमा

आफ्नै मृत बाजेको हात देख्यो

उ खित-खिताएर हाँस्न थाल्यो

भन्न थाल्यो, मैले भगवान देखें

सबले पागल भने

तर उ रोकिएन

चिच्याई रह्यो

मैले भगवान देखें

उ खित्खिताएर हाँस्यो

उ हाँसिरह्यो!!